برنخـل نـیـزه، میـوۀ طوبایی، ای حسین           دردا، جُـدا ز دسـتـرس مـایی، ای حسین

یـک دم جدا ز مـحـمـل زیـنـب نمی شوی           تـنـها انـیس خـواهـر تـنهـایی، ای حسین

آهــسـتــه بــر مــدار دلـم دور مـی زنــی           با این شکسته دل به مُدارایی، ای حسین

منزل به منزل از پی ات آیم به اشک و آه           تا کی به نـیـزه بادیه پـیمـایی؟ ای حسین

خواهـم به بـال سـوختـه، پـروانه ات شوم           آخر تو شمع محـفل زهـرایی، ای حسین

بـیـنـم سـرت بـه نـیـزه و باور نـمی کـنـم           کز پا فتـاده ای تو و بر پایـی، ای حسین

گرچه میان هاله خون، چهره ات گم است           هم چون هلال یک شبه پیدایی، ای حسین

اسـپـنـد جان به مِـجـمر دل، دود می کـند           کز چشم خلق، غرق تماشایی، ای حسین

راضـی نی ام به نـیـزه بـبیـنم سرت ولی           بر قـلب داغـدیـده تـسـلاّیـی، ای حـسـین

پیشانی ات شکسته، رخت را گرفته خون           همچون سر بـریـده یـحـیـایی ای حسیـن

بـر نـیـزه « رستـگـار» جمال حسیـن را           هرکس که دید گفت:چه زیبایی ای حسین